Hi friends! Heb jij je weleens in een situatie bevonden waarbij je twijfelde of je iets wel of niet over jezelf zou moeten/willen vertellen? Wanneer is het moment daar? Als je ervoor kiest het niet te doen, voelt het dan als liegen? Deze blog wijd ik aan een situatie waarbij deze vragen bij mij opborrelde en neem je mee in hoe ik daarmee ben omgegaan.

Mitchell en ik wonen alweer langer dan een jaar samen en hebben tot heden nog geen moment spijt dat we op onszelf zijn gaan wonen. Het is echt een heerlijk huis en het voelt ook echt als thuis. Natuurlijk wanneer ik bij mijn ouders langs ga voelt het ook als thuis, maar voordat wij de sleutel kregen van ons eigen huis was ik best zenuwachtig of ik een ander huis wel als thuis kon gaan zien. Ik was namelijk nog nooit eerder verhuisd in mijn leven, dus had dat nog nooit eerder meegemaakt. Gelukkig is dat goed gekomen en waren deze zenuwen onterecht.

Dit brengt me tot het volgende. Wij hebben sinds kort nieuwe buren; een heel leuk jong stel. Wij werden laatst uitgenodigd om een avondje bij hen op visite te komen om elkaar beter te leren kennen. We hebben een hele leuke avond gehad en zijn tot de conclusie gekomen dat we het niet beter hadden kunnen treffen met nieuwe buurtjes.

”Een goede buur verdubbelt de waarde van je huis, zeggen ze ook wel.”

Of ben ik misschien de enige die dit spreekwoord kent?

De nieuwe buren hebben te maken met de situatie waar ik het net kort over had. Ik moet zeggen dat het een lange tijd geleden is waarin ik nieuwe mensen heb ontmoet waarbij zij nog niks van of over mij weten. Ik ben gewend dat mensen in mijn omgeving, of dat nou vrienden of familieleden zijn, weten waar ik mee te dealen heb. Ik werd ineens zenuwachtig bij het idee dat ik moest vertellen over mezelf, vertellen over mijn allergieën.

“Hoi leuk jullie te ontmoeten! Ik ben Louise en ben allergisch voor dieren, eet geen gluten, hopelijk zit er geen wol in dit kleed anders ga ik ergens anders zitten en kan die vaas met bloemen misschien verplaatst worden verder bij mij vandaan want anders stop ik niet met niezen?”

Ik wil een goede indruk maken net zoals iedereen dat denk ik wel wil en ben soms bang dat mijn allergieën dat in de weg staan. Dat iemand denkt ”Nodig haar maar niet meer uit, want dat is zoveel gedoe” of ”Er is ook altijd wat”.

Struikelblok 1: Huisdieren

Na het avondeten gingen we bij onze nieuwe buren langs en toen wij het huis binnenstapte zag ik als eerst een krabpaal en een mandje mijn viezier binnendringen die hoogstwaarschijnlijk voor een kat zijn bedoelt. Ik wist dat ze eerder nog geen kat hadden, omdat we al eens eerder kort binnen zijn geweest om naar nieuwe meubels te kijken. Ik kreeg lichtelijk paniek, omdat ik vaak meer last heb van kittens en van puppy’s dan van volwassen dieren. Ik denk dat dat te wijten is aan de moedergeur (beter kan ik het niet omschrijven) die blijft hangen. Mijn reactie was direct: ”Oh, hebben jullie een kat?” Waarop de buren antwoordde ”Nee nog niet, we zijn iets te vroeg met de voorbereidingen maar moeten jammer genoeg nog even wachten op onze kitten.” Ik voelde mij enorm opgelucht, omdat ik het al voor mij zag dat ik na 10 minuten op de bank te hebben gezeten naar huis zou moeten gaan om mijn puffer te halen om mijn benauwdheid onder controle te krijgen óf dat ik een niesaanval zou krijgen waardoor ze zouden denken dat ik Corona zou hebben en hen kon aansteken.

Struikelblok 2: Eten

We hadden allemaal een lekker wijntje genomen en zaten gezellig te kletsen tot er hapjes voor ons werden neergezet op tafel. Voelde alweer dat mijn hart sneller ging kloppen, omdat ik bang was dat het glutenbevattende hapjes zouden zijn en ik dit niet zou kunnen eten. Ik was niet bang dat ik om zou komen van de honger, maar ik wilde de buren niet teleur stellen omdat zij moeite hebben gedaan iets lekkers in huis te halen en ik het zelf ook altijd leuk vind als mensen lekker kunnen eten bij ons thuis. Herkennen jullie je hierin of is dit weer een Louise-dingetje? Gelukkig hielden mijn hartkloppingen niet aan want het waren tapas hapjes volledig glutenvrij. Dat wist ik omdat ik ze zelf voor thuis ook weleens koop. Niks om me zorgen over te maken. Enige tijd later werd er gevraagd aan Mitchell en mij of wij trek hadden in een bitterballetje, waarop ik nee antwoordde en Mitchell bijna smeekend aankeek om ja te zeggen. Hij had er niet per sé trek in en sloeg het aanbod ook af waarop de buurtjes verbaasd vroegen of wij het wel zeker wisten. Dat was het moment dat ik zei dat ik geen gluten mag eten doordat ik coeliakie heb. Ik had het gevoel dat ik het uit moest leggen en daarop werd helukkig heel positief op gereageerd, ze waren er juist nieuwsgierig naar. Toen ik deze positive vibe oppikte vertelde ik meer, we hebben gepraat over mijn allergie voor dieren en ook daar werd niet gek op gereageerd. Ik had niet anders verwacht, maar bevestiging is toch wel fijn.

Eerlijkheid duurt het langst zegt mijn moeder altijd. Daar moest ik ook aan denken op dat moment. Natuurlijk vergaat de wereld niet wanneer je zulke onderwerpen nog even voor jezelf houd, maar zelf vind ik het toch fijn om open kaart te spelen. En stel hè, dat het anders zou hebben uitgepakt en negativiteit jouw kant op komt. Ook dan vergaat de wereld niet! Het gaat om jou niet om hen. Waarom zou je je druk maken om wat anderen van je vinden? Je kan niet iedereen blij maken in de wereld, niet iedereen is vrienden met elkaar. En onthoud goed; iedereen heeft wel wat, dat maakt ons menselijk! Ik kan misschien soms onzeker zijn over mijn allergieën, jij bent misschien soms onzeker over je figuur en de cassière bij de Albert Heijn zal ook wel haar onzekerheden hebben. That’s life! We zouden moeten proberen iedereen in zijn waarde laten, dan zou onzekerheid misschien helemaal geen plaats hebben in ons leven en zou de wereld nog een stukje mooier zijn ❤