Een half uur later zitten we in de auto richting mijn ouders in Den Haag. Op het moment dat ik in Den Haag aankom, heeft Dax een rood oogje (we zijn al bekend met eczeem, dus van een rood plekje schrik ik niet zo). Een kwartiertje later begint hij met spugen en ik besluit hem in bad te doen. Het moment dat ik Dax uit bad til om hem af te drogen, merk ik dat zijn huid erg rood geworden is, en van top tot teen met witte bulten. Op dat moment schreeuw ik naar beneden ‘mam, bel de huisarts, Dax heeft uitslag’. Met alleen een luier aan loop ik met Dax naar beneden en mijn moeder belt de huisartsenpost achter het ziekenhuis. Het leek wel of ze uren aan de telefoon waren, ondertussen krijgt Dax het benauwd, zijn gezicht zwelt op en we moeten na een aantal telefonische vragen direct naar het ziekenhuis komen. Ik weet nog dat ik Melody een kus geef en zeg dat alles goed komt, “Mama is zo terug, blijf jij maar even bij opa”.
Op dat moment besef ik dat er iets ernstigs aan de hand is en ik durf niet meer naar Dax te kijken. Ook in de autostoel zetten kan ik niet, ik wil hem dicht bij me hebben. We stappen snel de auto in en eenmaal bij de huisartsenpost aangekomen,  rennen we naar binnen. Ook de assistente ziet blijkbaar dat hij snel geholpen moet worden en zegt tegen ons: “de huisarts is nu bezig met een patiënt, jullie zijn de volgende, mocht er iets zijn, geef een gil dan roep ik haar direct’. De minuten leken wel uren te duren, mijn moeder probeert Dax te troosten en ik kan niks anders doen dan heen en weer ijsberen en hopen dat we zo snel mogelijk worden geholpen. Ik hoor mijn zoontje op de achtergrond huilen en zie zijn rode koppie.
“Ik moet sterk zijn, kom op”, denk ik. Ineens ziet de assistente dat het niet goed gaat met Dax en zegt, komen jullie maar verder. Ik haal de arts weg bij zijn patiënt”.  Wij lopen mee naar een kamer en op dat moment stopt hij met huilen. Ik kijk naar Dax, hij is gestopt met ademen. Zijn rode gezwollen lippen worden langzaam blauw en hij laat zich slap hangen in mijn moeders armen. Ik probeer zo hard mogelijk te schreeuwen en zei “Mam, hij wordt helemaal blauw om zijn mond!!” Hij wordt op een bed gelegd en de huisarts prikt de Epi-pen in zijn kleine beentje en telt 10 seconden mee. De huisarts zegt dat we snel naar de spoedeisende hulp moeten en we rennen achter haar aan. Ik met Dax in mijn armen.

Er komen om de paar uur artsen langs om zijn controles uit te voeren en te kijken hoe het gaat. Aan het eind van de nacht lukt het me toch om in slap te vallen en ik schrik wakker als er iemand in de kamer staat. “Goedemorgen mevrouw”, zegt een stem. “Schrikken hè, wat er gisteren is gebeurd”. Ik spring gelijk op naar Dax. Ik krijg uitleg hoe zijn lichaam gereageerd heeft op ei en de arts vertelt dat hij nu wel wat moet eten. Dax had vanaf de vorige dag 16:00 uur niets meer gegeten. Ik zeg dat ik bang ben hem iets te geven en ze vertellen mij dat alles wat hij hiervoor at, veilig is. We mogen geen nieuwe producten geven, alleen wat hiervoor goed ging. Ik haal Dax uit bedje en geef hem een fruithap. Hij heeft het helemaal op en drinkt en beetje limonade. Op dat moment belt m’n moeder. Ze komt langs met schone kleertjes en Melody wil graag naar ons toe. Dax wordt opgefrist en er komt iemand van het allergieteam langs. We vertellen het verhaal aan haar en zij geeft ons veel informatie. Ze vertelt ons dat we vanaf nu, altijd, maar dan ook echt altijd, een Epi pen in de buurt van Dax moeten hebben. We moeten oefenen hoe we zo nodig deze pen zelf kunnen prikken en dat we daarna meteen 112 moeten bellen. Wanneer we dit onder de knie hebben en zelf precies kunnen zeggen hoe te handelen bij een eventuele herhaling, mogen we vertrekken naar huis.

Wat voelt het gek en onzeker om weg te gaan. We hebben een afspraak staan bij een diëtist om een ei-vrij dieet op te stellen en bij de pinda-poli om te testen of Dax misschien meerdere allergieën heeft. Eenmaal thuis proberen we langzaam de draad weer op te pakken, en geven hem het veilige eten wat hij hiervoor al at en goed ging.
Tijdens de afspraak bij de diëtist wordt ons geleerd hoe we etiketten moeten lezen, de verschillende benamingen van ei en waar het allemaal in verwerkt zit. Dax mag geen ei, ook niet als het verwerkt of verhit is. Denk aan cake, softijs, sauzen, toetjes, croissantjes, pasta, koekjes etc etc). Een hele opgave om dit allemaal te vermijden. Maar we nemen dit erg serieus en ik probeer zoveel mogelijk mensen om ons heen zo goed mogelijk in te lichten.

Na de vakantie worden we verwacht op de pinda poli en ik ben erg zenuwachtig. Er worden sneetjes gemaakt in zijn huidje met een mesje en ze doen druppeltjes allergenen vloeistof op zijn huid. Ik vraag ondertussen: “Heeft er wel eens iemand een anafylaxie shock gekregen van deze huidtest”. “Ja”, wordt er geantwoord, “maar dat komt maar heel zelden voor. We hebben hier alles klaarstaan om hem te helpen, wanneer dit het geval is”. De allergiearts loopt weg en een paar minuten later komt ze terug. De plekken waar de vloeistof zit zijn dikke schijven geworden en ik zie al dat het mis is. Mijn gevoel wordt bevestigd als we de uitslag krijgen… ook pinda’s en noten mag hij absoluut niet eten. Een provocatie test durven de artsen niet aan met Dax. Hij is een van de weinige die zo heftig reageert. Op pinda nog zelfs nog heftiger dan op ei. Het advies is volgend jaar terug te komen, dan doen ze dezelfde test en kijken ze of de reacties minder zijn geworden.

Nu, een half jaar verder, hebben we het een plekje kunnen geven. Ik heb een lange tijd heftige nachtmerries gehad en werd dan heel angstig en huilend wakker. Op die momenten rende ik naar zijn kamertje om te kijken of alles goed ging. Het moest gewoon slijten. We weten nu goed wat hij wel en niet mag eten. Het is niet altijd makkelijk, zeker als andere kindjes iets mogen wat hij niet mag. Maar zodra hij een leeftijd heeft dat hij het kan begrijpen, wil ik hem dit heel goed aanleren en uitleggen wat er gebeurt als hij iets eet met pinda/noten/ei.